donderdag 30 januari 2014

Natuurlijk eten, eten natuurlijk.



De tijd nadert dat wij willen wonen op onze plek daar. Gezond leven, meer eten van de natuur.
Een grote tuin met diverse groenten en kruiden.
Bessen van onze struiken, noten van onze bomen en appels, peren en pruimen uit onze boomgaard.
Tijdens een bezoek aan onze buurman ('un apero') werd mij duidelijk dat hij graag viste. Ook dat moet een onderdeel worden van ons Franse leven. De jacht op wild en het vangen van vis.
Na een avond zijn boeken en visgerei te hebben laten zien, beloofde hij mij samen het geluk te gaan beproeven aan het water.
Ik heb nog geen idee waar dat moet gaan gebeuren, daar wij alleen maar beekjes zien, en meren waar een bord verboden te vissen staat. Of zoals hier, vissen onder toezicht.
Ik ben benieuwd!

zondag 26 januari 2014

Details


De zon schijnt, een mooie dag. Even weg uit het huis, een wandeling over de stille paden in en om het dorp.
Als je er de tijd voor neemt, is er zoveel te zien.
Een schijnbaar verlaten huis of schuur, waarvan de eiken lateien, deuren en ramen zolang onbehandeld zijn gebleven, en daardoor in een zoverre staat van ontbinding zijn geraakt, dat ze daardoor weer mooi zijn geworden.
Iets wat je zo aan de muur kan hangen in je huis.
De natuur werkt ook een handje mee...
Een jaren oude druif die door het hek van een woning was gegroeid, en door het overwoekeren door de eigenaar gesnoeid, is één geworden met het gaas.
Er is altijd wel iets te zien, als je maar kijkt...

donderdag 23 januari 2014

Terug in het verleden





Als we dan weer in Nederland zijn, denken we met weemoed terug aan die mooie middeleeuwse dorpjes en steden in onze franse omgeving.
Daarom nog een paar prenten van Nolay.
Verborgen achter een doorgaande weg richting hét bourgondische wijngebied en Beaune loop je zo de middeleeuwen in.

maandag 20 januari 2014

Terechte schaamte

Iedere keer als wij in de herfst moeten vertrekken naar Nederland, moet door strenge vorst in de winter, het water afgesloten worden en de leidingen leeggemaakt.
De put die het water afsluit van water is buiten, op de kop van het huis langs de straat.
Vorig jaar voor de winter glipte de sleutel, die kleine messingen op de foto, uit mijn handen en viel tussen de afsluiter door in de put.
Met zaklantaarns gekeken, maar wij konden hem niet meer vinden. Het afsluiten is toen gedaan met de sleutel van de burgemeester, die achter ons woont. Dat het een belangrijk bezit is bleek toen wel. Hij zei mij wel 3x dat de sleutel wel terug moest!
Ik heb toen thuis een sleutel gemaakt, de andere op de foto, die niet optimaal was, maar wel werkte.
Nu een jaar later zijn wij naar Saulieu gegaan, naar het waterleidingsbedrijf om een nieuwe te vragen.
Helaas verwezen zij ons weer terug naar onze gemeente. Zij konden ons niet helpen.
Ook bij ons op het gemeentehuis konden zij ons niet verder helpen.
Vlak voordat wij toch teleurgesteld vertrokken, kwam de burgemeester binnen. Hij, inmiddels over de 70, zei lachend dat wij moesten vissen in de put. Helaas dus.
Twee dagen later stond hij bij ons snuivend en hoestend voor de deur. Hij had griep en was behoorlijk ziek. In zijn hand had hij.......
De sleutel! Hij had met zijn zieke lijf op zijn knieën de sleutel uit de put weten vissen.
Wij zaten, net gedoucht, met een wijntje op de bank toen hij aanklopte.
Misschien dat ik mijn schaamte kan overbrengen aan de lezer?

vrijdag 17 januari 2014

Hoe het was, hoe het is geworden


De Vloer als eerste. Op de vloer lagen zogenaamde tomettes, een 6-kantige Franse plavuis die in heel veel Franse woningen te zien zijn.
Deze tomettes waren in zand met heel weinig cement gelegd. En lagen dan ook veelal los.
We hebben er zoveel uitgehaald dat wij een gîte ermee kunnen bevloeren.
Daarna de zanderige ondergrond weer met cement gemengd en zoveel als mogelijk gevlakt.
Met egaline daarna de hele vloer zo vlak mogelijk proberen te maken.
Hierover heeft de firma Speedheat uit Oostburg een isolatielaag van 4cm erin gelegd, met daaroverheen geplakt de elektrische vloerverwarming die als hoofdverwarming voor het huis dient.
Zo een 50km verderop in Frankrijk vonden wij de bourgondische dallen die wij graag wilden hebben.
Deze zijn door Frits (het vorige stukje op de blog) gelegd en gevoegd.
Het resultaat zijn wij heel blij mee.
De warme vloeren die apart te regelen zijn geven een heerlijke warmte, en zorgen ervoor dat wij niet keer op keer brandhout hoeven halen en hakken, de gastank of brandstofolietank hoeven laten vullen. Immers een aardgasnet heeft Frankrijk niet op het platte land.

maandag 13 januari 2014

Een triest bericht



Tijdens de kerstdagen kregen wij een vreselijk bericht, Frits is overleden!
Het huis was net gekocht, toen wij iemand zochten om de vloer te betegelen. Via via werd Frits aangeraden. Een mooie vent die Frits, een mens die zo speciaal was dat je hem nooit meer vergeet.
Frits kwam de eerste keer kijken met een Franse man. Wij vonden dit nu niet noodzakelijk, één tegelaar was toch genoeg. Later bleek dat Frits zijn rijbewijs al een poosje kwijt was aan de Franse politie.
Wij hebben zo erg met en om Frits kunnen lachen. Frits leek op Herman Brood, iets wat hij ook wel wilde.
Zijn hondje heette Herman. En Frits schilderde en exposeerde ook.
Hij had zich een kunstenaarsnaam aangemeten: Lu-Lu..
Hondje Herman kwam de eerste keer met Frits bij ons en deed meteen tot grote hilariteit van allemaal zijn behoefte bij ons binnen op de vloer.
Hondje was slim ook. Hij wist de hondenkoekjes van onze hond te vinden in de kast, kon de plastic verpakking niet open krijgen met zijn scherpe melktandjes, dus kwam kwispelend naar buiten met de hele zak in zijn bekkie.
Frits, altijd goedlachs is er niet meer nu.
Het is eigenlijk in dit verband gek om te zeggen omdat hij is overleden aan een hartaanval, toch zeg ik het: Je was een beetje gek Frits, maar je had een goed hart.

Rust in vrede kerel.

zaterdag 11 januari 2014

Van angst, stut en wiggen

(vervolg bericht hieronder)
Het werd een angstige en zweterige avond.
Op de steiger stond de man die meehielp, half te dromen, wat resulteerde in een bijna onderuit schieten van de stempel. Josien hield de staander van 3 meter recht onder de ligger. De balk zwieberde vervaarlijk heen en weer toen hij de stempel recht probeerde te zetten.
Door met mijn hoofd de balk omhoog te drukken kon de stempel weer recht gezet worden, en konden wij de ligger met de stempels aandraaien tot aan het plafond.
Natuurlijk liepen niet alle stalen liggers van het plafond in een lijn. Twee balken werden direct opgevangen, de drie andere vier dmv wiggen.
De volgende dag het gat in de muur met zand-cement dicht gevoegd, en dan iedere keer op weg naar douche of wc genieten van deze stap voorwaarts..

maandag 6 januari 2014

Angstige pré-kerst

Ruim 200 kilo aan eikenhout, met een lengte van 5 meter moest omhoog om de stalen binten die in de breedte van het huis lopen, te ondersteunen, zodat zij niet teveel zwabberen bij het belasten op de verdieping erboven. 
Er werd een beetje peultjes gezweten van angst. De buurman kwam met zijn vriend helpen om het monster op zijn plaats te leggen. Door hem steeds aan 1 kant te tillen en op te hogen hadden wij hem al op 1 meter hoogte voordat Yvelin kwam. Speciaal voor deze klus hadden wij de steiger neer gezet met daarop de eiken staander die aan één kant onder de 5 meter lange ligger moest komen te staan.
's Middags had ik in de muur waar de balk in kwam een gat gehakt. Dit ging eenvoudiger als ik dacht. 
Dit bleek uiteindelijk te komen omdat ik in het schoorsteenkanaal van de gemetselde broodoven van de cave terecht kwam.
Niet zo heel erg, daar men in het verleden het kanaal al dicht gemetseld had.
Het gat was er, de andere kant werd opgevangen door een eiken balk, die er ook lag, en het lange zware monster lag klaar om ruggen te vernielen.