balkonmoment

Onze gewaardeerde gasten brengen wij, omdat wij nog niet heel veel slaapkamers hebben, onder bij Gonny in Cussy en Morvan. Zo ook de moeder van Josien en haar vriendin, Froukje.
Wat een heerlijke plek wat een bijzonder prettig verblijf daar. Dit in combinatie met de vrolijkheid en de gastvrijheid van Gonny is het goed toeven daar!
Wij waren getuige van de balkonscène van Froukje, toen we haar kwamen ophalen.
Als een koningin wuifde zij ons toe vanaf haar slaapkamer balkon.
Voor een ieder die een verblijf zoekt in de Morvan... een aanrader! 

Iedere avond, na de voldoening van gedane arbeid en een glas wijn, is de hond er. Na een hele dag geslapen te hebben merkt hij dat de tijd voor onze rust gekomen is. Hij wil dan uit.. In het begin kwam hij, maar ook wij, van een koude kermis thuis. Om 23.00 uur gaat de straatverlichting uit. Het is dan werkelijk aardedonker! Een onbewolkte hemel lijkt dan ontkleed, en laat alles zien wat zij heeft. Zoveel sterren!
De hond Dani voelt zich niet gemakkelijk in deze duisternis. Voordat onze ogen aan het donker gewend waren, was hij al weg. Zoeken en roepen dus. Maar helaas, niets te vinden en te zien.  Ik ging door met zoeken, Josien haalde de auto om met de autoverlichting wat te kunnen zien. Het hoefde niet meer, hij lag op de stoep thuis te slapen....
Nu maken wij iedere avond, als een soort kindercircus, de gang langs het kerkhof, door het centrum en dan richting ons huis. Wij voorop, daarachter de hond, nu aan de lijn, en dan, het hele rondje meelopend, de kat. Zoekend naar glimwormen onderweg, moet dit schouwspel voor de Fransen toch wel vreemd aandoen....

Autun, een stad 28km ten zuiden van Ménessaire, heeft een rijke Romeinse historie. Bij het binnenrijden van de stad rij je door een Romeinse toegangspoort richting stadshart. De stad bezit een Romeins amfitheater, waarin tot op heden nog voorstellingen plaats vinden. Deze achtergronden van Autun zijn natuurlijk ook de reden om vooral tijdens de zomer diverse festiviteiten te organiseren die met de historische achtergrond van de stad te maken hebben. Toen wij er waren was er een soort braderie met als thema de Romeinse tijd. Romeinen in uniform en strijdtenue, een heel kampement met daarbij een blik hoe het leven in zo een kamp was. Erg leerzaam allemaal! Voor een ieder die ons in de toekomst een keer komt opzoeken een echte aanrader.

Brocante en vide grenier

Het zomerseizoen staat in Frankrijk bol van de activiteiten; dorpsfeesten, kermissen, dansfeesten met vuurwerk, maar vooral: de brocante! Zo klein kan het dorp niet zijn, of het organiseert wel zijn eigen rommelmarkt. Van heinde en verre komen vaste brocante verkopers de markten bezoeken. Maar het leukste zijn natuurlijk de 'vide grenier' markten (letterlijk; lege zolder) van de dorpsbewoners. Behalve de lol van leuke dingen kopen en verkopen is de sociale functie enorm groot. De 'hoogwaardigheidsbekleders' van de dorpen, de vip's maar ook buren, vrienden en collega's vinden in de brocante een ontmoetingsplaats . Gepikt en gedreven, strak in het pak zie je de burgemeester van het dorp met zijn familie andere bekende dorpsgenoten handen schudden en vragen hoe het is. In eerste instantie lijkt het op onze Koninginnedag, maar dit heeft een belangrijkere functie! 

  

Daarbij komt natuurlijk ook nog dat je als Nederlander bijzondere zaken op de kop kan tikken voor weinig geld. Dat is toch wat de Nederlander leuk vindt. Wij kregen alvast een voorschot op volgend jaar. De brocante van Ménessaire is bijzonder gezellig, maar vanwege de omvang van het dorp, wordt deze om de 2 jaar gehouden. Volgend jaar zomer dus! Ik zal het niet op facebook zetten anders komen er misschien teveel bezoekers, maar het blijft een aanrader!

De wereldberoemde franse keuken, deel 2.

Volgens flyers en bekendmakingen langs de weg was het feest in Anost. Een dorp zo'n 17km bij ons vandaan. Op zich vind ik Anost niet zo een frisse naam, maar ja dat kan aan mij liggen. Het viel allemaal wel mee. Het was een alleraardigst dorpje, dat echt moeite had gedaan om er een leuke feestdag van te maken. Dit lukte slecht. De rommelmarkt werd slecht bezocht. Op de kermis waren alleen exploitanten te zien, zij verveelden zich een ongeluk. Een bejaarde exploitant van een tent waarin kinderen een eendje uit het water moesten vangen, betrapten wij erop dat hij zelf probeerde een plastic prul uit het water te vissen. Er werd ook royaal uitgepakt met echt een grote dorps-bbq. Helaas, het begon te regenen. Wij hebben dit met z'n 2en allemaal vanonder een afdak op het terras van een (franse) pizzeria (1e rang) bekeken, onder het genot van een glas wijn. Na het 3e wijntje kwam de trek. Ik ben geen pizza liefhebber. Ik heb altijd maar het idee dat het ronde stuk bordkarton, dat pizzabodem heet, eetbaar gemaakt moet worden door datgene wat ze er bovenop leggen. Ik dacht, na het zien van de menukaart, doe eens gek en neem een pizza die het minst droevig beschreven wordt. Pizza, viande, fromage etc dat waren de termen waarmee mijn pizza aangeprijsd werd. Doorslaggevend voor mijn bestelling was: pommes de terre. Ik dacht dat ik er frietjes bij kreeg. Helaas dus! De kartonbodem was gevuld met restantjes broodbeleg, wat kaas en.... stukken halfgare aardappel!

Maar de wijn was goed en vooral lekker. Dat maakt de pijn van het uitlachen zachter....

La poste! Een verhaal apart daar in Frankrijk en totaal anders als bij ons in Nederland. Daar hebben veel woningen geen adres, soms heeft het huis een naam. Maar wat belangrijk is, de postbode moet je kennen. Wij hebben in de plaatselijke kroeg kennisgemaakt met de postbode. Na deze kennismaking, die dacht ik in mei was, hebben wij echter nog geen post ontvangen. In het voorbijgaan heeft de postbezorger wel eens geroepen dat wij wel een kastje op moesten hangen als wij wat wilden ontvangen. Wij regelden dit snel, maar het mocht niet baten. De Brabantia-trommel bleef leeg. Een buurman wees ons er op dat onze brievenbus 'non-reglementair' was. Wij hebben toen van hem een franse bus gekregen die hij op de déchetterie gevonden had. Van zo'n franse vierkante postbus heeft de postbode zelf ook een sleutel. Daarmee kan hij gemakkelijk grotere poststukken in de bus leggen. De reglementaire bus is nog niet in gebruik, temeer omdat wij twijfels hebben over de bezorging. Wij hadden al lang post vanuit Nederland moeten ontvangen, maar helaas!  Wordt vervolgd........

Voor wie ons een berichtje wil sturen via de post....... inmiddels blijken wij toch een straatnaam te hebben!

Bourgondische dallen. Een blonde natuursteen soort die je veel tegenkomt in oude kerken. Van die mooie lichte grote tegels, uitgesleten en gebruikt  zijn ze eigenlijk op zn mooist. De echte dallen zijn tegels van verschillende diktes, wel tot 7 cm dik. Om die te leggen is niet te doen. Maar er is een oplossing! Een bedrijf in de buurt maakt van  natuursteen korrels samen met andere materialen dallen die maar 2cm dik zijn. Diverse afmetingen hebben ze en diverse prints in meerdere tinten. Helemaal als de oude echte dal dus. De eerste fase, het leggen van de vloer is al mooi, want de oude vloer en de isolatieplaten met de vloerverwarming verdwijnen uit het zicht. 




Dan komt de afwerking van de vloer, met roller wordt vlekstop en impregneer aangebracht. 

Wat je dan ziet..... Wauw ik heb nooit geweten dat dit zo mooi was. Josien wel. 

Bedankt Sas, voor het originele verjaardagscadeau!

De wereldberoemde Franse keuken, haute cuisine, zalige, tongstrelende gerechten. Dat dit in Frankrijk niet overal opgaat, hebben wij ervaren. Met Dirk en Leo wilden wij uit eten gaan in een restaurant waar je zelf je forel moest vangen, en daarna deze vis opgediend kreeg. Door allerlei gezeur van dat restaurant na reserveren ging dit niet door. Op de terugweg nog een restaurant aangedaan dat door Nederlanders gerund scheen te worden. Op de vraag of wij daar een hapje konden eten, keek de eigenaar ons verwilderd aan en bracht bijna huilend uit dat zij daar maar met zijn 2en waren. Verder maar weer dus. Rondom Cussy en Morvan staan allemaal borden die je uitnodigen om in het grill-restaurant te komen eten. Dit hebben wij dus gedaan en ook geweten. Een klein maar niet onaardig terrasje langs de kant van een stille weg. Daarnaast een soort golfplaten hok waar de keuken moest zijn. Kok en bediening was een voorovergebogen, voortdurend in zichzelf mompelende man van achter in de vijftig. Na het doen van de bestellingen begon het uit de golfplaten keuken te roken, en meerdere malen klonk het te harde gepiep van een goedkope magnetron. Na een poosje was zijn ei gelegd. Behalve dat het er niet uit zag, was er geen verschil te proeven aan de divers gekleurde kwakkies. Ik was de enige gelukkige (rechtsboven op de foto). Ik had ham met honingsaus besteld, wat best te eten was. Later hoorde wij van mensen die in Cussy wonen dat de eigenaar vieze Harry genoemd werd. Voor ons was het dus vanaf dat moment: Dirty Harry!

Beste lezers van het blog.
Wij weten dat onze blog, behalve door de mensen die lid zijn van de blog, in Nederland en ook in België,  Duitsland, Tsjechië en natuurlijk ook Frankrijk gelezen wordt.
Wij zouden het hartstikke leuk vinden als jullie, als lezer, ook lid werden. Een reactie, een idee of geste is natuurlijk meer dan welkom, dat houdt de blog levendig.
In ieder geval tot hoors, tot ziens in Frankrijk of in Nederland

Via een Nederlandse zzp-er die in de Morvan woont, kregen wij het telefoonnummer van Frits. Frits was tegelzetter en had jarenlang een eigen bedrijf in Nederland gehad. Hij werd , volgens eigen zeggen, ook wel Lou-Lou genoemd. Dat was zijn artiesten naam. Hij schilderde werken na op verzoek van klanten. Frits was helemaal klaar met Nederland en de belastingdienst, en toog naar Frankrijk. Hij moest wel door iemand gebracht worden, want de franse politie had zijn rijbewijs voor een poosje ingenomen.(???) Frits was groot liefhebber van Herman Brood, zijn straal eigenwijze hondje heette dan ook Herman. Herman was constant bezig met terroriseren. Hij was nog niet koud binnen of poepte in de kamer. Als je gereedschap neerlegde was Herman er direct mee vandoor. Schoonmaakartikelen konden we meestal buiten stuk gebeten weer terugvinden. Een mooi moment was, toen wij buiten zaten en Herman binnen de kast ingedoken was waar de honden kauwstaafjes lagen. Hij kreeg de verpakking niet open en kwam toen met het zakje bij ons om het voor hem te openen. Al met al was het met Frits en Herman lachen......

Fietstocht Zaandam naar Ménessaire

Verslag van Leo

Toen Judith en ik, samen met Ton en Josien tijdens de meivakantie met de auto naar Frankrijk reden om daar aan ’t werk te gaan, dacht ik hetzelfde als destijds op weg naar Tsjechië: Je zou dit op de fiets moeten doen! En dan niet zo snel mogelijk via de kortste weg, maar de mooiste route en er de tijd voor nemen. In plaats van ca. 800 km. werden het er nu 1250! Maar als je geniet kan het niet lang genoeg duren. Dirk, mijn kleinzoon van 19, hoorde van dit plan en vroeg meteen: “Opa, kan ik mee?” “Natuurlijk kun je mee, maar wél op je eigen fiets en ik moet Ton nog vragen of hij het goed vindt dat wij dan samen met hen met de auto kunnen terug rijden met onze fietsen in de aanhanger”. Dit was gelukkig geen probleem.

                        

Vanaf dat moment begonnen we met serieuze voorbereidingen. Eerst een fiets voor Dirk geregeld en via internet het boek van Paul Benjamins “Eindhoven – Dijon” ( het eerste deel van de route Eindhoven – Barcelona ) besteld, waarin o.a. mooie fietsroutes, gedetailleerde kaarten en campings vermeld stonden. Na enkele “testritten” met Dirk van ca. 150 km. per keer, soms met regen en kou, stelden we de datum van vertrek vast. Wegens ongeduld van Dirk vertrokken we zelfs een dag eerder. Met een minimum aan bagage reden we de 1e dag, in een fijne motregen, van Zaandam naar Vught. Daar de tent opgezet en de volgende dag begon, volgens ons boek, onze tocht. We arriveerden al vroeg in Eindhoven, waar het meteen al mis ging; in die chaotische stad vonden wij niet de borden, die ons de weg moesten wijzen en al gauw reden we op de kaarten van ons zelf. Pas de volgende dag, ergens ver in België  pakten we, na wat voorlichting van een medefietsreiziger, het routeboek weer op. Vanaf dat moment ging het goed. Tot Dijon, waar Paul B. stopte.  Daarna zochten en vonden we op onze eigen kaarten zelf de weg naar Ménessaire. We waren op dinsdag vertrokken en kwamen de week daarna op donderdag om half twaalf bij Ton en Josien aan. Bijna constant mooi weer en prachtige routes, waarvan vele tientallen kilometers over tot fietspad verbouwde spoorbanen. Ook reden we langs de oevers van de Moezel, Maas en Saône. Over jaagpaden, klinkerpaadjes of helemaal niets; gruis, grint en  ander ongerief. Maar altijd interessant en verder totaal geen verkeer. 

We zagen tientallen uitgestorven dorpen en dito landwegen. Vossen kruisten ons pad evenals  hermelijnen, hazen en roofvogels en had één keer ’s morgens vroeg zelfs een jonge ree voor mijn wiel. Dit alles springlevend en niet, zoals bij ons, platgereden. Af en toe reden we verkeerd, maar het leuke was dat je dat mooie stuk dan nogmaals zag … Dirk dacht daar echter anders over. Pech hebben we niet gehad, behalve bij mij twee gebroken spaken in Verdun. Maar dat is een verhaal apart, evenals het tijdelijk wegraken van ons routeboek. Maar alles kwam weer goed. De laatste kilometers naar Ménessaire waren voor mij bekend terrein, maar hakte er nog flink in; een  lange klim van vele kilometers. Het is dan een vreemde gewaarwording als je op je fietsie vanuit de Meidoorstraat plotseling de stek van Ton en Josien voor je ziet. Bezweet en vermagerd werden we onthaald met wijn, kaas en lekkere broodjes. Iets dat we tijdens onze tocht, die we uitsluitend reden op stokbrood, water, rijst en fruit, niet hadden gehad.  

Maar dankzij de culinaire kwaliteiten van onze gastheer en vrouw waren we bijna weer op gewicht en kunnen terugzien op een fantastische tocht met daarna  nog enkele dagen op het “Landgoed” in een voor ons weldadige rust en stilte. Een aanrader!

Nadat Leo (mijn zwager) jaren geleden de lange eenzame fietstocht naar Tsjechie had ondernomen, was de koop van ons huis in Frankrijk  opnieuw een aanleiding om de fiets te pakken en vanuit Zaandam naar Ménessaire te fietsen. Deze keer niet alleen, maar met kleinzoon Dirk. Op een woensdag vertrokken zij en de donderdag daarop fietsten zij ons erf op. Even thuis voor hen, even rustig aan. Een glas wijn, en evengoed de hulp van Leo en Dirk met klussen. Dinsdag na hun aankomst vertrokken wij met zijn vieren weer richting Middelburg. De fietsen van Dirk en Leo gingen in de aanhanger tot Middelburg. Vanaf daar zijn zij voor het laatste stuk van Middelburg naar Zaandam de volgende morgen om 6.00 uur vertrokken. Wat ik later hoorde een behoorlijk tegenvallende tocht met veel wind. Maar de thuiskomst was des te zoeter, de hele familie stond ze in de Meidoornstraat op te wachten!

Ik hoop eigenlijk dat Judith en Leo hun verhaal even op onze blog willen doen. Hun avontuur kunnen ze het beste zelf vertellen.. 

 Alles leek goed te verlopen, de vloerdallen waren besteld en werden afgeleverd ruim voordat wij weer naar Nederland teruggingen. Tijd genoeg om ze te leggen dus. 
Keurig op de afgesproken dag zagen wij in de verte een enorme vrachtwagen aankomen. Daar er in het dorp nooit vrachtwagens rijden,  moest deze wel voor ons zijn. Voor de zekerheid reed ik het dorp maar even in om de chauffeur op te vangen. Hij stond al bij de kerk. Ik nodigde hem uit om een rondje met mij mee te rijden, zodat hij kon zien waar hij moest zijn. Geen denken aan dat hij bij ons voor de deur kon komen. Het pad is smal en loopt steil naar beneden. Vier pallets van ieder 1000kg stonden een beetje treurig in die enorme vrachtwagen. Wat de chauffeur mee had was een pompwagentje. Niet te doen dus. Een oplossing zou een tractor met lepels zijn. Naar de buurman die niet thuis was, de burgemeestersvrouw die mij naar het dorpscafé verwees. De 84 jarige eigenaar wist het met een boer te regelen. Na een goed uur stonden de pallets voor de deur.

Al een poos terug kochten wij in België een paar antieke deuren om die in Ménessaire tussen de kamer en de keuken te plaatsen . Zij stonden daar alweer een paar weken in de schuur te wachten. Een klus waar je toch een beetje tegenop ziet. Het oude kozijn met kleine deur eruit, en dan het ergste, het inslijpen van de muur zodat een nieuw groot kozijn erin past. Dan plotseling krijg je de geest en gaat het gebeuren! Een kozijn gemaakt van hout wat in de schuur stond, de muur afgetekend en opgevangen, en slijpen maar. En weer is ons huis één grote stoffige bende. Alles rood van het steenstof, maar het is wel gelukt. Het resultaat mag er zijn. Wat een mooie landhuis uitstraling is dat! Na het opruimen, zuigen en dweilen hebben wij nog lang genoten van deze vernieuwing.

Kasteel Ménessaire

Chateau de Ménessaire http://www.chateaudemenessaire.com
Eindelijk tijd om een bezoekje te brengen aan 'ons' kasteel. De bouw dateert uit de 13e eeuw en verdere bouw/restauratie uit de 18e eeuw. Ooit was er een heuse ophaalbrug en denderden de paarden hierover naar binnen. De eigenaar knapt met subsidie stukje voor stukje alle ruimtes op.

Hij heeft een B & B in het kasteel, drie kamers en in de twee torens zijn gîtes gemaakt. Wij hadden in februari geprobeerd hier te logeren, maar het kasteel is tot 1 april gesloten én tot die tijd ook afgesloten van water en stroom.

De restauratie wordt voor een groot deel door studenten restauratie gedaan, niet overal even geslaagd, maar het is een inmense klus. Dit kasteel is één van de drie kastelen in Frankrijk met rijk beschilderde plafonds. En dat de schilder af en toe een grapje maakt (zie het vogeltje = de kunstenaar zelf), dat deden/doen veel kunstenaars.

hoog(bejaard) bezoek

Mijn moeder, Froukje, Dirk en Nick. Allemaal nieuwsgierig wat voor huis wij gekocht hebben. Ze kwamen vrijdags en bleven tot maandag. Froukje en Minke sliepen in de 'Franse pastorie ' www.de-franse-pastorie.nl  Dirk en Nick in de caravan. Het was genieten! De mannen aan het werk, de vrouwen met koffie of wijn in de tuin. Mijn moeder wil graag zelf ervaren en zien wat wij gekocht hebben, hoe de ruimtes eruit zien en hoe de verbouwing vordert. Was ze in eerste instantie nog bang dat de klus te groot zou zijn, ze vond het mooi! Trouwens, dat horen we heel vaak: "Ik snap wel dat jullie hier verliefd op zijn geworden"! Het waren vier gezellige dagen, veel beleefd, veel gezien, een heerlijke table d'hôte bij Gonny.

Lac des Settons

Onze slaapkamer wordt mooi. Maar we moeten natuurlijk ook denken aan onze gasten. Iedereen die op visite komt moet ook overnachten. Het sloopwerk beneden zorgde ervoor dat we behoorlijk veel deuren overhadden. Als je deze samen met wat oud plaatwerk, een gordijn en een bouwzeil maakt tot een voorlopige slaapkamer, ziet het er nog gezellig uit ook. Inmiddels hebben er al behoorlijk veel mensen gepit. Geen klachten, prima geslapen. Eens zal dit ook een "echte"slaapkamer worden. Maar voorlopig doen wij (zij) het er maar even mee.

Zoals het was, en zoals het nu geworden is. Een kale hooizolder, daarna een framewerk met isolatie, en dan nu gegipst en gestuct. Niet onbelangrijk als we op een normale manier daar willen zijn zonder 'swinters te bevriezen en belaagd te worden door allerlei vliegend en kruipend ongedierte. We hebben een slaapkamer! Wat een luxe, iedere morgen genietend wakker worden en tevreden om je heen kijken. Dit is wat wij willen, dit moet het worden. Een lekkere luxe leefbare omgeving. Weer een stap gezet. Beneden bezig met de vloer, boven de slaapkamer, en ondertussen ook nog werken aan de nieuwe badkamer.

Ook Ton zijn zoon Nikki met zijn vriendin Jindra kwamen na een vakantie en een ontmoeting met vrienden, uit Zuid- Frankrijk bij ons langs om ons bezit te bewonderen. Gebruind door de Franse zon kwamen ze aan. Zoals Nik al zei:"dit is wel iets anders als Tsjechië".

Een fijne tijd was het zo samen, jammer dat het weer niet helemaal top was.

Nik kocht in Moux en Morvan een mooi waveboard, met handgeschreven teksten erop voor € 60,00.

Ook de naam van de vorige eigenaar stond erop. Toen ze weer thuis waren hebben ze op het internet ge-googled. De man kwam uit Rio! Ze hebben hem een berichtje gestuurd, maar hoe het verder is afgelopen weet ik nog niet.

In ieder geval bedankt voor jullie bezoek, en ook voor je beeldhouwwerk die voor mij een heerlijke symboliek bevatte. Ik hoop je daar snel weer te zien, je heb gezien hoe groot het is. Dus misschien dat er ooit eens samen met jullie vrienden en kenissen iets met muziek gedaan kan worden...