we krijgen het er heet van!

O, o het leek allemaal zo mooi. Bij aankoop van het huis was met de vorige eigenaresse afgesproken dat zij de kachel liet staan. Een prachtig robuust ding om te zien. Ja, om te zien. Echter de enorme kachel bestond uit een klein stookgat, en enorm veel ruimte om een brood te laten rijzen en andere zaken op te warmen of te laten garen.

Bij het leggen van de isolatieplaten voor de vloerverwarming moest de kachel naar buiten. Dit was door zijn gewicht bijna niet te doen. Dan ga je het binnen en buitenwerk voorzichtig ontmantelen. Veel delen waren gebroken of weg, en nog was dat ding bijna niet te tillen. Na 2 weken buiten onder een oranje bouwzeil gestaan te hebben besloten we dan toch maar, hoe zonde ook, het ding naar de déchetterie af te voeren. Inmiddels hebben wij via zeelandnet een andere houtkachel gekocht. Een lekker robuust ding waar we het deze winter lekker warm mee hopen te stoken.

balkonmoment

Onze gewaardeerde gasten brengen wij, omdat wij nog niet heel veel slaapkamers hebben, onder bij Gonny in Cussy en Morvan. Zo ook de moeder van Josien en haar vriendin, Froukje.
Wat een heerlijke plek wat een bijzonder prettig verblijf daar. Dit in combinatie met de vrolijkheid en de gastvrijheid van Gonny is het goed toeven daar!
Wij waren getuige van de balkonscène van Froukje, toen we haar kwamen ophalen.
Als een koningin wuifde zij ons toe vanaf haar slaapkamer balkon.
Voor een ieder die een verblijf zoekt in de Morvan... een aanrader! 

Iedere avond, na de voldoening van gedane arbeid en een glas wijn, is de hond er. Na een hele dag geslapen te hebben merkt hij dat de tijd voor onze rust gekomen is. Hij wil dan uit.. In het begin kwam hij, maar ook wij, van een koude kermis thuis. Om 23.00 uur gaat de straatverlichting uit. Het is dan werkelijk aardedonker! Een onbewolkte hemel lijkt dan ontkleed, en laat alles zien wat zij heeft. Zoveel sterren!
De hond Dani voelt zich niet gemakkelijk in deze duisternis. Voordat onze ogen aan het donker gewend waren, was hij al weg. Zoeken en roepen dus. Maar helaas, niets te vinden en te zien.  Ik ging door met zoeken, Josien haalde de auto om met de autoverlichting wat te kunnen zien. Het hoefde niet meer, hij lag op de stoep thuis te slapen....
Nu maken wij iedere avond, als een soort kindercircus, de gang langs het kerkhof, door het centrum en dan richting ons huis. Wij voorop, daarachter de hond, nu aan de lijn, en dan, het hele rondje meelopend, de kat. Zoekend naar glimwormen onderweg, moet dit schouwspel voor de Fransen toch wel vreemd aandoen....

Autun, een stad 28km ten zuiden van Ménessaire, heeft een rijke Romeinse historie. Bij het binnenrijden van de stad rij je door een Romeinse toegangspoort richting stadshart. De stad bezit een Romeins amfitheater, waarin tot op heden nog voorstellingen plaats vinden. Deze achtergronden van Autun zijn natuurlijk ook de reden om vooral tijdens de zomer diverse festiviteiten te organiseren die met de historische achtergrond van de stad te maken hebben. Toen wij er waren was er een soort braderie met als thema de Romeinse tijd. Romeinen in uniform en strijdtenue, een heel kampement met daarbij een blik hoe het leven in zo een kamp was. Erg leerzaam allemaal! Voor een ieder die ons in de toekomst een keer komt opzoeken een echte aanrader.

Brocante en vide grenier

Het zomerseizoen staat in Frankrijk bol van de activiteiten; dorpsfeesten, kermissen, dansfeesten met vuurwerk, maar vooral: de brocante! Zo klein kan het dorp niet zijn, of het organiseert wel zijn eigen rommelmarkt. Van heinde en verre komen vaste brocante verkopers de markten bezoeken. Maar het leukste zijn natuurlijk de 'vide grenier' markten (letterlijk; lege zolder) van de dorpsbewoners. Behalve de lol van leuke dingen kopen en verkopen is de sociale functie enorm groot. De 'hoogwaardigheidsbekleders' van de dorpen, de vip's maar ook buren, vrienden en collega's vinden in de brocante een ontmoetingsplaats . Gepikt en gedreven, strak in het pak zie je de burgemeester van het dorp met zijn familie andere bekende dorpsgenoten handen schudden en vragen hoe het is. In eerste instantie lijkt het op onze Koninginnedag, maar dit heeft een belangrijkere functie! 

  

Daarbij komt natuurlijk ook nog dat je als Nederlander bijzondere zaken op de kop kan tikken voor weinig geld. Dat is toch wat de Nederlander leuk vindt. Wij kregen alvast een voorschot op volgend jaar. De brocante van Ménessaire is bijzonder gezellig, maar vanwege de omvang van het dorp, wordt deze om de 2 jaar gehouden. Volgend jaar zomer dus! Ik zal het niet op facebook zetten anders komen er misschien teveel bezoekers, maar het blijft een aanrader!

De wereldberoemde franse keuken, deel 2.

Volgens flyers en bekendmakingen langs de weg was het feest in Anost. Een dorp zo'n 17km bij ons vandaan. Op zich vind ik Anost niet zo een frisse naam, maar ja dat kan aan mij liggen. Het viel allemaal wel mee. Het was een alleraardigst dorpje, dat echt moeite had gedaan om er een leuke feestdag van te maken. Dit lukte slecht. De rommelmarkt werd slecht bezocht. Op de kermis waren alleen exploitanten te zien, zij verveelden zich een ongeluk. Een bejaarde exploitant van een tent waarin kinderen een eendje uit het water moesten vangen, betrapten wij erop dat hij zelf probeerde een plastic prul uit het water te vissen. Er werd ook royaal uitgepakt met echt een grote dorps-bbq. Helaas, het begon te regenen. Wij hebben dit met z'n 2en allemaal vanonder een afdak op het terras van een (franse) pizzeria (1e rang) bekeken, onder het genot van een glas wijn. Na het 3e wijntje kwam de trek. Ik ben geen pizza liefhebber. Ik heb altijd maar het idee dat het ronde stuk bordkarton, dat pizzabodem heet, eetbaar gemaakt moet worden door datgene wat ze er bovenop leggen. Ik dacht, na het zien van de menukaart, doe eens gek en neem een pizza die het minst droevig beschreven wordt. Pizza, viande, fromage etc dat waren de termen waarmee mijn pizza aangeprijsd werd. Doorslaggevend voor mijn bestelling was: pommes de terre. Ik dacht dat ik er frietjes bij kreeg. Helaas dus! De kartonbodem was gevuld met restantjes broodbeleg, wat kaas en.... stukken halfgare aardappel!

Maar de wijn was goed en vooral lekker. Dat maakt de pijn van het uitlachen zachter....

La poste! Een verhaal apart daar in Frankrijk en totaal anders als bij ons in Nederland. Daar hebben veel woningen geen adres, soms heeft het huis een naam. Maar wat belangrijk is, de postbode moet je kennen. Wij hebben in de plaatselijke kroeg kennisgemaakt met de postbode. Na deze kennismaking, die dacht ik in mei was, hebben wij echter nog geen post ontvangen. In het voorbijgaan heeft de postbezorger wel eens geroepen dat wij wel een kastje op moesten hangen als wij wat wilden ontvangen. Wij regelden dit snel, maar het mocht niet baten. De Brabantia-trommel bleef leeg. Een buurman wees ons er op dat onze brievenbus 'non-reglementair' was. Wij hebben toen van hem een franse bus gekregen die hij op de déchetterie gevonden had. Van zo'n franse vierkante postbus heeft de postbode zelf ook een sleutel. Daarmee kan hij gemakkelijk grotere poststukken in de bus leggen. De reglementaire bus is nog niet in gebruik, temeer omdat wij twijfels hebben over de bezorging. Wij hadden al lang post vanuit Nederland moeten ontvangen, maar helaas!  Wordt vervolgd........

Voor wie ons een berichtje wil sturen via de post....... inmiddels blijken wij toch een straatnaam te hebben!