Gistermorgen werden wij gebeld door mijn familie in Zaandam dat mijn moeder was overleden.
Ondanks haar ziekte, en daarbij horend de korte levensverwachting, sloeg het toch in als een bom.
Zij was ondanks haar slechte conditie enorm enthousiast over onze boerderij in Frankrijk.
Helaas heeft zij het nooit mogen zien, alleen op foto's.
In het verpleeghuis wist iedereen dat haar zoon een huis in Frankrijk had.
Lieve moeder, bedankt voor je solidariteit met mij de laatste jaren. Ik weet dat het zwaar voor je was, maar je gaf ons het gevoel dat de nieuwe situatie snel geaccepteerd was.
Ik heb dit enorm gewaardeerd.
Ik mis je nu al. Als je dan 58 jaar bent, voel je je toch een weeskind.
Een kind zonder ouders.
Rust zacht........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten